Müzik sanayisinin eserleri ve bunların canlı şovlarla sunumları hakkında toplumun epey fikri var. Yani, birçok kişi hayatında bir sefer de olsa bir müzik dinlemiş, bir konsere gitmiştir. Müzik dinleme sonucunı otonom bir biçimde vermemişse dahi müzik radyo ve televizyon vesilesiyle dinlettirilmiş, şahsen kalkıp bir konsere gitmese de bir yerlerde bir sahne üzerinde bir şeyler çalmakta olan bir müzisyen topluluğunun canlı icrasına denk gelmiştir çabucak herkes. Lakin o mamüllerin üretildiği, şovların sergilendiği mutfaklarda bu işlerin nasıl döndüğünü, ruhunu, hissini, kokusunu pek az kişi bilir; hatta neredeyse mutfaktakilerden öbür pek kimse bilmez. Kendi içerisinde güçlü bir alt kültür barındırır halbuki o mutfaklar, başka yaratıcı bölüm mutfaklarında olduğu üzere. Derinlemesine bakınca, aslında şimdi her işin mutfağının karakteristik özelliklerini ortak noktalardan aldığını gözlemleyebilsek de, yaratıcı dalların perde ardı neredeyse mamüllerinin anlattıkları kadar farklı, cazip ve dopdoludur. Kimine değersiz, bayağı gelebilecek o olgular kiminde de bağımlılık yapacak kadar varlıklı bir vahadır. Muhtemelen misal niyetlerden yola çıkarak yaratılan ve hatırı sayılır tesire sahip birkaç dizi son senelerda bu gizemli sirki büyük muvaffakiyetle sahneye taşısa da bunlar içinde müzik kesimine içerden bakanlar sayıca fazla değildir. Entourage ve Call My Agent (ülkemizde de Menajerimi Orta isimli adaptasyonu ilgi görmüştür) üzere üretimler oyunculuğun sahne ardına odaklanırken, Spinal Tap, Roadies üzere işlerse müzik dünyasının mutfaklarını hicivli bir anlatımla toplumun önüne taşıyor. Hem uzun müddettir paydaşı, tıpkı vakitte tutkunu olduğum bu dünyayı biraz olsun yansıtabilmek için müzik kesiminde belirli rollerdeki hayal eseri şahısların “yaşamında bir gün” serisi yazmayı düşündüm. ömrün, ve bilhassa bu bölümün ortasındaki dramı, yani işin his aralığı ve yoğunluğu olağanüstü geniş tabiatını karşılayabilmek için yer yer, yahut tahminen sık sık, hikâyeleştirme ve mizahtan yaralanmaya çalışacağım. Ayrıyeten bugünlerde aklımı ‘görünen’ ve ‘görünmeyen’le bozmuş olduğumdan, görünmeyen ve müziği okunmayanların öykülerinden bahsetmeye devam edeceğim.
Bu serinin birincisini, mutfağın en ağır çalışanlarından ‘roadie’lere (bizde ‘rodi’ olarak kullanılır) ayırmak istiyorum. Roadie sözü kökenini İngilizce ‘road’ (‘yol’) sözünden alıyor. Turnede olmak yolda olmak demek olduğundan, turnede olan sanatkarların yoldaşı olan bu bireylere de bu isim verilmiştir. Roadieler, sanatçı tarafında performans ve konser yapımının temel taşı, mutfağın vazgeçilmez demirbaşı, sıklıkla görünmez olsalar da nitekim ortalıkta görünmeseler tüm operasyonun hâk ile yeksan olacağı kıymette, çarkın temel dişlileridir. İşte bu dişlilerden biri, alandaki 6 yıllık deneyimiyle ne çaylak ne amir olan Temel’in ömründe bir güne bakalım; o gün de bir iş günü, dal tabiriyle “konser günü” olsun.
MÜZİK BÖLÜMÜNÜN GÖRÜNMEYENİ ‘RODİ’NİN SIRADAN BİR GÜNÜ
Temel dün gece 1 bira içmek için arkadaşlarının yanına uğradığı Kadıköy barından 7 bira içip çıktığı için derin ve dağınık bir uykudadır ve hayalinde sahne gerisinde elektro gitar tellerini değiştirmektedir. Elindeki yeni tel setinde 6 tel vardır lakin gitarı eline aldığında gitarın 9 telli olduğunu görür. Bu işte bir karşıtlık olduğunu, ortasından nasıl çıkacağını düşünür ve uykusunda yüzünü ekşitirken saat 05:15’te telefonu çalar. Duşundaki acil işi yüzünden telefonu cevaplamaz fakat arka arda dördüncü aramada gözünü ortalar: Minibüsçü aramaktadır. Yani, ‘backline’ (sahne üzeri teknik ekipman) aracının sürücüsü. Poflayarak yanıtlar. Sürücü ekipmanın yüklenmesi gereken depoyu natürel ki bulamamaktadır, navigasyon teknolojisine inanmadığı ve kullanmadığı için kelamlı yol tanımı ister. O sırada Temel 05:00’te depoda olması gerektiğini fark eder, yataktan fırlar. Panik içerisinde hazırlanırken bir yandan da yeri tanım eder. 05:52 deponun önünde buluşurlar. Temel’e yardımcı olması için çağırdığı çaylak roadie adayı Yunus kapının önünde beklemektedir. 52 dakikalık gecikmeye rağmilk evvel sigara ve çaylar içilir, akabinde yükleme başlar. Büyükçe bir rock kümesi yola çıkıyordur. Yani yüklü ölçüde sahne üzeri ekipmanı vardır ve ayrıntıya dikkat elzemdir. Onlarca kesimden oluşan ekipman araca yüklenir ve Konya’ya gerçek yola çıkılır. Küme gece orada Dolarfest isimli şenlikte çalacaktır, 22:30’da. Şenlik akışı niçiniyle ses provası falan yapılamayacağından ötürü memnundur Temel. Ses ve ışık teknisyeni, davulcu, bas gitarist, solist, yapım amiri, menajer içinde olağandan daha az mekik dokumak zorunda kalacaktır bu sayede. Daha az talep, daha az şikâyet, daha az vıdı vıdı demektir bu. Bol uyumalı bir seyahat sonunda öğlenden daha sonra saatlerinde Konya’daki şenlik alanına varılır. Alana giriş yaparken birden aklına davulcunun yeni zili gelir. Geçen hafta yayımlanan yeni müziğin kaydında kullanılmıştır o zil ve özel üretim olduğundan ikamesi yoktur. Davulcu bilhassa tembihlemiştir Temel’i, “aman o zili unutma” diye. Bir umut çaylak roadie Yunus’u arar ve o zili depodaki dolaptan çıkartıp araca yüklediğini teyit etmek ister. Doğal ki yüklememiştir Yunus, hatta haberi bile yoktur zilden. Daha alana varırken yıkılmıştır Temel. Çekine çekine birazdan uçağa binmek üzere olan davulcuya bildiri atar: “Abi yeni zili unuttum. Biliyorum kabul etmeyeceksin lakin bir daha de sorayım dedim, Feridun Abi’nin davulcusunun setinde 1-inch ufağından var senin zili. Sizden iki evvel çalıyorlar. Sorayım mı senin için?”. Birkaç dakika daha sonra bildiri görülür fakat karşılık gelmez. esasen pek olmayan tadı tuzu düzgünce kaçmıştır Temel’in.
Araç sahne ardına yanaşır ve ekipman indirme başlar. Menajer arar ve işleri nasıl gittiğini sorar. Şahanedir her şey, değme gitsin! Zil olayından bahseder Temel. Menajer aslına bakarsan müzikte devamlı o zili duymaktan bıktığını söyler ve güler, telefonu kapatır. Şaşırtan ancak bağırıp çağırmak yerine bu sefer gülüp geçmiştir menajer. Haydi bakalım, tahminen günün geri kalanı daha âlâ geçecektir. Derken ana ses masasında önemli bir sinyal sorunu olduğunu, masanın 16 kanalının çalışmadığını ve sorunun çözülemediğini öğrenir, daha genel yapım takımıyla merhabalaşmadan. öncedenki gece Malatya’da “yağmur yemiş”tir masa, zira taahhüt edilmiş bulunmasına karşın kollayıcı çadır tedarik edilmemiştir. Bu büyük bir sorundur zira yedek masa yoktur ve bu işi kotarabilecek en yakındaki masa Ankara’dadır. Yüklenip gelmesi en az 3,5 saat sürecektir ve günün birinci kümesi sahneye çıkmıştır bile. Şenliğe dahil edildikleri için bile memnunluktan deliren ve gıkını çıkartamayan birinci küme bu sinyal sorunundan ötürü 5 yerine 3 bireyle sahneye çıkar. Keman ve tuşlu çalgılar iptaldir, ötürüsıyla nerdeyse tüm müzikler yalnızca trafik olarak hakikat akar. Melodik hiç bir öge yanlışsız düzgün çalınamaz ve kuru ekmek üzere bir konser verirler. Lakin kıymetli değil, Dolarfest’te çalmıştır küme, yol parasını dahi cepten vermiş olsalar da memnundurlar. Ne de olsa sahne üzerinden konser esnasında çıplak gözle sayabildikleri 27 kişi seyretmiştir onları. Uzatmayalım, ses masası sorunu bir biçimde çözülür ve Temel az da olsa nefes alır. Bu sırada küme Konya’ya varmış, otele giriş yapmak üzeredirler. Lobideki sabırsız bekleyişin odalarına çekilip konser saatini beklemeye başlarlar.
‘EN ALTTAKİ TUĞLA’ TAŞIR EN BÜYÜK YÜKÜ…
Burada tahminen Temel’in sigara molasına eşlik edip olan biteni özetlemek gerekirse kıymetlendirebiliriz. Temel sabahın köründen beri ayaktadır, biraz da akşamdan kalmadır hâlâ. Grubun iş başına en az kazanan elemanı bulunmasına karşın tüm yük onun omuzlarında üzere hissetmektedir. Öyledir de. Yapımdaki en ufak aksaklığın hesabı, onunla uzaktan yakından ilgisi olmasa da, ondan sorulabilir. Bu hesabı o günün rüzgarına göre yapım amiri de sorabilir, menajer de, kümenin yıldızı da. Yaptığı iş, bu müzik dalı denen ipini koparan hokkabazın dalabildiği ve orada büyük paralar kazanabildiği bir bataklığın kıyısında olduğundan, herkesçe yapılabilecek sıradan bir iş olarak addedilir. Yük taşımaktan, birtakım aletler kaldırıp indirmekten ibaret bilinen bu iş, ameliyattaki bir cerrah hassasiyetinde parmaklar ve savaştaki bir general sağlamlığında hudutlar gerektirir halbuki. Kale üzere durmalıdırlar, yerine bakılırsa yarı-şeffaf tül üzere geçirgen yahut yüzde yüz çelik kapı üzere mahfuz olmalıdırlar. Gün boyunca onlarca kez çalan telefonlarına, gelen yüzlerce bildiriye gerilerinde ayı bağırırken yanıt vermeleri gerekir. Kuvvetli hava ve ülkemizde genelde epey yıpratıcı saha şartlarına göğüs gererek, birden fazla vakit kimsenin cüret edemeyeceği mahiyette işleri üstlenir, cansiperane bir yaklaşımla şovun kusursuz sunumuna çabalarlar. İşte tam da bu biçimde bir günün gecesinde başlayan konserin, sahne üzeri performans anlarının hassasiyetlerine konsantre olmuş, şahin üzere keskin gözlerle nefes almadan sahnedeki müzisyenleri ve enstrümanları gözlerken aniden kulaklarına viskideki buz ölçüsüyle ilgili bir şey fısıldanabilir. Yahut sahne önünde kendisine uygun promil ölçüsünü kat be kat aşmış, tekraren uyarılmış bulunmasına karşın ısrarla çantasını sahnenin üzerine koyan bir kendini bilmez, konser sonunda pena yahut baget istediğini otuz sekizinci kez bağırıyor olabilir. Tam bunlar olurken ansızın bas gitarın sinyali sarfiyat ve basçı sahnede pandomim yapmaya, hem de Temel’e kaş-göz yapmaya başlayabilir örneğin. bu biçimde bir durumda, ağzında tuttuğu fenerle bas amfisinin üzerine sahnede yer kaplamamak ve izleyiciye görünmemek için adeta sürünerek giderken o sinyalin gidişi bile kendisinden bilinebilir. Müziğin son nakaratının ortasında sinyal geri gelir ve pandomim biter. Lakin olan olmuştur bir sefer. meğer hafta uzunluğu menajere bas amfisindeki elektrik meselesinden bahsetmiş ve bakıma göndermek istemiştir o amfiyi. Ancak olağan olarak menajerin “fazlaca daha mühim” işleri olduğundan bir kulağından girip başkasından çıkmıştır ve kümenin büyük hit müziği, bekçi radyosunun mono hoparlöründen çalınır üzere geçmiştir izleyiciye.
Ve son müziğe gelinmiştir. Sahne önündeki “afet”i çabucak hemen konserin üçüncü müziği esnasında görüp gözüne kestirmiş, konser boyunca da tekraren göz göze gelmiş olan yıldızımız son müzik öncesinde Temel’i yanına gerçek çağırır ve çaktırmadan günün talihlisini işaret eder. İşaret ve misyon alınmıştır. Konser daha sonrası kulis operasyonu için artık de bir nevi kolluk ve halkla münasebetler bakılırsavi de Temel’dedir artık. bakılırsav eksiksiz biçimde yerine getirilir, Mecnun Leyla ile buluşturulur. O an, Temel’in önündeki 2,5 saatlik süreç öncesi birazcık adrenalin içeren tek an olacaktır. Sahnedeki 38 kesim ekipman tek tek sökülecek, muntazam biçimde toplanacak, kutulanacak, taşınacak, yüklenecek ve sağlıcakla yola çıkartılacaktır. Ya bir daha sonraki konser için Konya’nın altındaki Konyaaltı Açıkhava Tiyatrosu’na, ya da meskene, İstanbul’daki depoya yanlışsız.
DAİMA O MALUM FİNAL…
Yola çıkmadan eşyalarını toplamak ve süratli bir duş almak için otele uğrayan Temel asansörde yıldızımızla karşılaşır. Yaklaşık 4 yıldır bu kümeyle çalışmakta bulunmasına karşın o güne kadar yıldızımızın kendisiyle iş dışında en çok 400 söz konuştuğu Temel, gün boyunca iki buçuk paket sigara içmiş olsa da, kendisine yapılan terasta baş başa bir sigara içme teklifini olağan olarak reddedemez. O beş dakikalık sigara molasında kendisiyle hiç bir küme üyesiyle yahut yakın arkadaşla dahi paylaşılmamış, kapağı açılmamış büyük sırlar paylaşılan Temel, oradan oraya bir tilt topu üzere savrulduğu gecenin de sabrının da sonlarındadır. Sahne öncesinin, gerisinin ve daha sonrasının bu görünmez kahramanı, kendisiyle paylaşılan bu büyük sırlardan ötürü son derece mütehassis bir huşu içerisinde duşun altına girmek üzereyken telefonu çalar. Arayan minibüsçüdür, karşılıklar. Kendisinden 22 yaş büyük bulunmasına karşın ona “abi” diye hitap eden sürücü 14 saattir yemek yemediğini, açlıktan da bütün gün gerçek dürüst uyuyamadığını, bu türlü direksiyon sallamasının tehlikeli olacağını söyleyerek Temel’e vicdanî yük bindirdikten daha sonra sorar: “Abi, kulisteki o tavuk dürümlerden kaldı mı, sende var mı?”
Bu serinin birincisini, mutfağın en ağır çalışanlarından ‘roadie’lere (bizde ‘rodi’ olarak kullanılır) ayırmak istiyorum. Roadie sözü kökenini İngilizce ‘road’ (‘yol’) sözünden alıyor. Turnede olmak yolda olmak demek olduğundan, turnede olan sanatkarların yoldaşı olan bu bireylere de bu isim verilmiştir. Roadieler, sanatçı tarafında performans ve konser yapımının temel taşı, mutfağın vazgeçilmez demirbaşı, sıklıkla görünmez olsalar da nitekim ortalıkta görünmeseler tüm operasyonun hâk ile yeksan olacağı kıymette, çarkın temel dişlileridir. İşte bu dişlilerden biri, alandaki 6 yıllık deneyimiyle ne çaylak ne amir olan Temel’in ömründe bir güne bakalım; o gün de bir iş günü, dal tabiriyle “konser günü” olsun.
MÜZİK BÖLÜMÜNÜN GÖRÜNMEYENİ ‘RODİ’NİN SIRADAN BİR GÜNÜ
Temel dün gece 1 bira içmek için arkadaşlarının yanına uğradığı Kadıköy barından 7 bira içip çıktığı için derin ve dağınık bir uykudadır ve hayalinde sahne gerisinde elektro gitar tellerini değiştirmektedir. Elindeki yeni tel setinde 6 tel vardır lakin gitarı eline aldığında gitarın 9 telli olduğunu görür. Bu işte bir karşıtlık olduğunu, ortasından nasıl çıkacağını düşünür ve uykusunda yüzünü ekşitirken saat 05:15’te telefonu çalar. Duşundaki acil işi yüzünden telefonu cevaplamaz fakat arka arda dördüncü aramada gözünü ortalar: Minibüsçü aramaktadır. Yani, ‘backline’ (sahne üzeri teknik ekipman) aracının sürücüsü. Poflayarak yanıtlar. Sürücü ekipmanın yüklenmesi gereken depoyu natürel ki bulamamaktadır, navigasyon teknolojisine inanmadığı ve kullanmadığı için kelamlı yol tanımı ister. O sırada Temel 05:00’te depoda olması gerektiğini fark eder, yataktan fırlar. Panik içerisinde hazırlanırken bir yandan da yeri tanım eder. 05:52 deponun önünde buluşurlar. Temel’e yardımcı olması için çağırdığı çaylak roadie adayı Yunus kapının önünde beklemektedir. 52 dakikalık gecikmeye rağmilk evvel sigara ve çaylar içilir, akabinde yükleme başlar. Büyükçe bir rock kümesi yola çıkıyordur. Yani yüklü ölçüde sahne üzeri ekipmanı vardır ve ayrıntıya dikkat elzemdir. Onlarca kesimden oluşan ekipman araca yüklenir ve Konya’ya gerçek yola çıkılır. Küme gece orada Dolarfest isimli şenlikte çalacaktır, 22:30’da. Şenlik akışı niçiniyle ses provası falan yapılamayacağından ötürü memnundur Temel. Ses ve ışık teknisyeni, davulcu, bas gitarist, solist, yapım amiri, menajer içinde olağandan daha az mekik dokumak zorunda kalacaktır bu sayede. Daha az talep, daha az şikâyet, daha az vıdı vıdı demektir bu. Bol uyumalı bir seyahat sonunda öğlenden daha sonra saatlerinde Konya’daki şenlik alanına varılır. Alana giriş yaparken birden aklına davulcunun yeni zili gelir. Geçen hafta yayımlanan yeni müziğin kaydında kullanılmıştır o zil ve özel üretim olduğundan ikamesi yoktur. Davulcu bilhassa tembihlemiştir Temel’i, “aman o zili unutma” diye. Bir umut çaylak roadie Yunus’u arar ve o zili depodaki dolaptan çıkartıp araca yüklediğini teyit etmek ister. Doğal ki yüklememiştir Yunus, hatta haberi bile yoktur zilden. Daha alana varırken yıkılmıştır Temel. Çekine çekine birazdan uçağa binmek üzere olan davulcuya bildiri atar: “Abi yeni zili unuttum. Biliyorum kabul etmeyeceksin lakin bir daha de sorayım dedim, Feridun Abi’nin davulcusunun setinde 1-inch ufağından var senin zili. Sizden iki evvel çalıyorlar. Sorayım mı senin için?”. Birkaç dakika daha sonra bildiri görülür fakat karşılık gelmez. esasen pek olmayan tadı tuzu düzgünce kaçmıştır Temel’in.
Araç sahne ardına yanaşır ve ekipman indirme başlar. Menajer arar ve işleri nasıl gittiğini sorar. Şahanedir her şey, değme gitsin! Zil olayından bahseder Temel. Menajer aslına bakarsan müzikte devamlı o zili duymaktan bıktığını söyler ve güler, telefonu kapatır. Şaşırtan ancak bağırıp çağırmak yerine bu sefer gülüp geçmiştir menajer. Haydi bakalım, tahminen günün geri kalanı daha âlâ geçecektir. Derken ana ses masasında önemli bir sinyal sorunu olduğunu, masanın 16 kanalının çalışmadığını ve sorunun çözülemediğini öğrenir, daha genel yapım takımıyla merhabalaşmadan. öncedenki gece Malatya’da “yağmur yemiş”tir masa, zira taahhüt edilmiş bulunmasına karşın kollayıcı çadır tedarik edilmemiştir. Bu büyük bir sorundur zira yedek masa yoktur ve bu işi kotarabilecek en yakındaki masa Ankara’dadır. Yüklenip gelmesi en az 3,5 saat sürecektir ve günün birinci kümesi sahneye çıkmıştır bile. Şenliğe dahil edildikleri için bile memnunluktan deliren ve gıkını çıkartamayan birinci küme bu sinyal sorunundan ötürü 5 yerine 3 bireyle sahneye çıkar. Keman ve tuşlu çalgılar iptaldir, ötürüsıyla nerdeyse tüm müzikler yalnızca trafik olarak hakikat akar. Melodik hiç bir öge yanlışsız düzgün çalınamaz ve kuru ekmek üzere bir konser verirler. Lakin kıymetli değil, Dolarfest’te çalmıştır küme, yol parasını dahi cepten vermiş olsalar da memnundurlar. Ne de olsa sahne üzerinden konser esnasında çıplak gözle sayabildikleri 27 kişi seyretmiştir onları. Uzatmayalım, ses masası sorunu bir biçimde çözülür ve Temel az da olsa nefes alır. Bu sırada küme Konya’ya varmış, otele giriş yapmak üzeredirler. Lobideki sabırsız bekleyişin odalarına çekilip konser saatini beklemeye başlarlar.
‘EN ALTTAKİ TUĞLA’ TAŞIR EN BÜYÜK YÜKÜ…
Burada tahminen Temel’in sigara molasına eşlik edip olan biteni özetlemek gerekirse kıymetlendirebiliriz. Temel sabahın köründen beri ayaktadır, biraz da akşamdan kalmadır hâlâ. Grubun iş başına en az kazanan elemanı bulunmasına karşın tüm yük onun omuzlarında üzere hissetmektedir. Öyledir de. Yapımdaki en ufak aksaklığın hesabı, onunla uzaktan yakından ilgisi olmasa da, ondan sorulabilir. Bu hesabı o günün rüzgarına göre yapım amiri de sorabilir, menajer de, kümenin yıldızı da. Yaptığı iş, bu müzik dalı denen ipini koparan hokkabazın dalabildiği ve orada büyük paralar kazanabildiği bir bataklığın kıyısında olduğundan, herkesçe yapılabilecek sıradan bir iş olarak addedilir. Yük taşımaktan, birtakım aletler kaldırıp indirmekten ibaret bilinen bu iş, ameliyattaki bir cerrah hassasiyetinde parmaklar ve savaştaki bir general sağlamlığında hudutlar gerektirir halbuki. Kale üzere durmalıdırlar, yerine bakılırsa yarı-şeffaf tül üzere geçirgen yahut yüzde yüz çelik kapı üzere mahfuz olmalıdırlar. Gün boyunca onlarca kez çalan telefonlarına, gelen yüzlerce bildiriye gerilerinde ayı bağırırken yanıt vermeleri gerekir. Kuvvetli hava ve ülkemizde genelde epey yıpratıcı saha şartlarına göğüs gererek, birden fazla vakit kimsenin cüret edemeyeceği mahiyette işleri üstlenir, cansiperane bir yaklaşımla şovun kusursuz sunumuna çabalarlar. İşte tam da bu biçimde bir günün gecesinde başlayan konserin, sahne üzeri performans anlarının hassasiyetlerine konsantre olmuş, şahin üzere keskin gözlerle nefes almadan sahnedeki müzisyenleri ve enstrümanları gözlerken aniden kulaklarına viskideki buz ölçüsüyle ilgili bir şey fısıldanabilir. Yahut sahne önünde kendisine uygun promil ölçüsünü kat be kat aşmış, tekraren uyarılmış bulunmasına karşın ısrarla çantasını sahnenin üzerine koyan bir kendini bilmez, konser sonunda pena yahut baget istediğini otuz sekizinci kez bağırıyor olabilir. Tam bunlar olurken ansızın bas gitarın sinyali sarfiyat ve basçı sahnede pandomim yapmaya, hem de Temel’e kaş-göz yapmaya başlayabilir örneğin. bu biçimde bir durumda, ağzında tuttuğu fenerle bas amfisinin üzerine sahnede yer kaplamamak ve izleyiciye görünmemek için adeta sürünerek giderken o sinyalin gidişi bile kendisinden bilinebilir. Müziğin son nakaratının ortasında sinyal geri gelir ve pandomim biter. Lakin olan olmuştur bir sefer. meğer hafta uzunluğu menajere bas amfisindeki elektrik meselesinden bahsetmiş ve bakıma göndermek istemiştir o amfiyi. Ancak olağan olarak menajerin “fazlaca daha mühim” işleri olduğundan bir kulağından girip başkasından çıkmıştır ve kümenin büyük hit müziği, bekçi radyosunun mono hoparlöründen çalınır üzere geçmiştir izleyiciye.
Ve son müziğe gelinmiştir. Sahne önündeki “afet”i çabucak hemen konserin üçüncü müziği esnasında görüp gözüne kestirmiş, konser boyunca da tekraren göz göze gelmiş olan yıldızımız son müzik öncesinde Temel’i yanına gerçek çağırır ve çaktırmadan günün talihlisini işaret eder. İşaret ve misyon alınmıştır. Konser daha sonrası kulis operasyonu için artık de bir nevi kolluk ve halkla münasebetler bakılırsavi de Temel’dedir artık. bakılırsav eksiksiz biçimde yerine getirilir, Mecnun Leyla ile buluşturulur. O an, Temel’in önündeki 2,5 saatlik süreç öncesi birazcık adrenalin içeren tek an olacaktır. Sahnedeki 38 kesim ekipman tek tek sökülecek, muntazam biçimde toplanacak, kutulanacak, taşınacak, yüklenecek ve sağlıcakla yola çıkartılacaktır. Ya bir daha sonraki konser için Konya’nın altındaki Konyaaltı Açıkhava Tiyatrosu’na, ya da meskene, İstanbul’daki depoya yanlışsız.
DAİMA O MALUM FİNAL…
Yola çıkmadan eşyalarını toplamak ve süratli bir duş almak için otele uğrayan Temel asansörde yıldızımızla karşılaşır. Yaklaşık 4 yıldır bu kümeyle çalışmakta bulunmasına karşın o güne kadar yıldızımızın kendisiyle iş dışında en çok 400 söz konuştuğu Temel, gün boyunca iki buçuk paket sigara içmiş olsa da, kendisine yapılan terasta baş başa bir sigara içme teklifini olağan olarak reddedemez. O beş dakikalık sigara molasında kendisiyle hiç bir küme üyesiyle yahut yakın arkadaşla dahi paylaşılmamış, kapağı açılmamış büyük sırlar paylaşılan Temel, oradan oraya bir tilt topu üzere savrulduğu gecenin de sabrının da sonlarındadır. Sahne öncesinin, gerisinin ve daha sonrasının bu görünmez kahramanı, kendisiyle paylaşılan bu büyük sırlardan ötürü son derece mütehassis bir huşu içerisinde duşun altına girmek üzereyken telefonu çalar. Arayan minibüsçüdür, karşılıklar. Kendisinden 22 yaş büyük bulunmasına karşın ona “abi” diye hitap eden sürücü 14 saattir yemek yemediğini, açlıktan da bütün gün gerçek dürüst uyuyamadığını, bu türlü direksiyon sallamasının tehlikeli olacağını söyleyerek Temel’e vicdanî yük bindirdikten daha sonra sorar: “Abi, kulisteki o tavuk dürümlerden kaldı mı, sende var mı?”