Müzisyenler Vedat Yıldırım ve Cansun Küçüktürk’ün ‘Ben Kolay Ölmem’ isimli tiyatro oyununa yaptıkları müzikler albüm olarak yayınlandı. Ahmed Arif ile Cemal Süreya’nın mektuplaşmaları ve ortalarındaki dostluk üzerine heyeti oyunda canlı olarak sahneye de çıkan ikili, ayrıyeten yıllardır Bajar kümesinde birlikte müzik yapıyor.
Kardeş Türküler ile müzikseverlerin yakından tanıdığı Vedat Yıldırım, Bajar kümesinde yaptıkları müziğin “göçle ortaya çıkan bir müsabakanın müziği” olduğunu söylerken Cansun Küçüktürk de kümenin protest havasının giderek kelamlardan epeyce müziğe kaydığını belirtiyor.
Vedat Yıldırım ve Cansun Küçüktürk ile ‘Ben Kolay Ölmem’ üzerinden şiir ve müzik münasebetini, Kürtçe rock müzik yapmanın manasını, protest müziği ve bilhassa Kürt gençlerinin kentli müzikle olan bağını konuştuk.
İKİ KÜRT ŞAİR…
‘Ben Kolay Ölmem’ albümü ile başlayalım dilerseniz. Bir oyunun müzikleri aslında albümdeki eserler. Nasıl başladı, nasıl albüme dönüştü?
Vedat Yıldırım: Bizim bir arkadaşımız var Londra’da, avukat Ali Has. Aktivist de bir arkadaşımız. Bir gün bize dedi ki, “Ben Cemal Süreya, Ahmed Arif müsabakası üzerine bir oyun yazıyorum. Ortalarında bir dostlukları da var. İkisi de Türkçenin şairleri olmakla bir arada Kürt şairler. Türkiye’de fazlaca öne çıkmayan bir kimlikleri… Örtük olarak Kürt kimlikleri ile ilgili de şiirleri de var ve bilhassa Cemal Süreya’nın şiirleri bu mevzudaki metaforlarla yüklü. Bu oyunun dokusuna sizin anlayışınız ve müziğiniz fazlaca uyar”. Bunu Kardeş Türküler ya da Bajar olarak yapmak, yapım manasında sıkıntı olabilirdi zira sahnede canlı olarak icra ediyoruz oyunlarda bu müzikleri. Biz de Cansun’la iki kişi olarak başladık bu projeye. Cansun’la ikimiz de Kadıköylüyüz, kolay bir ortaya gelip doğaçlama çalışabiliyoruz. esasen ‘Ev Kayıtları’ diye bir albümümüz de var ikimizin.
Daha evvel oyun müziği yapma tecrübeniz olmuş muydu?
Cansun Küçüktürk: Yıldız mezunuyum, müzik kısmından ancak öncesinde İstanbul Teknik Üniversitesi’nde okumuştum. Orada amatör tiyatro topluluğumuz vardı, İTÜ Oyuncuları diye, o grupta çabucak hemen hayli gençken bu biçimde bir tecrübem olmuştu. Amatörceydi olağan. Onun haricinde profesyonel olarak bu biçimde bir işe hiç girişmemiştik.
Oyunu derinlemesine anlamak, karakterleri tanımak, sahneleri bilmek üzere önemli bir hazırlık gerektiriyordur sanıyorum.
CK: Sinema olduğunda senaryoyu okuyup devam edebiliyorsunuz ancak husus tiyatro, bilhassa de Cemal Süreya ve Ahmed Arif olunca, ben bu şairlerin şiirlerini okudum, biliyorum diyerek olmuyor. Oyun metni haricinde ikisi etrafında gelişen olaylara yönelik kitapları da okumamız gerekiyordu. Örneğin ikisinin mektuplaşmaları var ki aslında fazlaca merkez bu oyunda. Örneğin birbirlerine nasıl hitap ediyorlar? Ahmed Arif biraz daha ağabey rolünde örneğin.
Ortalarında vakit zaman tansiyonlar de olabiliyor bildiğim kadarıyla ve sizin bu his durumlarını müziğinize yansıtmanız gerekiyor değil mi?
CK: Evet. Üstelik müzik epey rol çalabilen bir şey, buna da dikkat etmek gerekiyor. Bir oyunda o denli bir müzik yaparsınız ki oyunla alakası olmaz, beşerler tek tek müzikleri sever lakin ortalara yerleştirilmiş ögeye dönüşebilir genele baktığınızda. Oyunun bir direktörü var, onun yönlendirmeleri var olağan. Müellifin da yönlendirmeleri oldu, “Şu sahneyle ilgili şu biçimde bir şey düşünebilir miyiz?” üzere. Bir de şöyleki bir şey oldu; oyun müziklerinden daha sonra albümünü çıkarma fikri gelince oyunda olmayan birkaç şiiri ekledik albüme. Artık de oyunda olmayan ve albüme eklediğimiz müzikleri oyuna adapte edebilir miyiz diye konuşuyoruz.
VY: Oyunda bir grup problemler konuşuluyor, daha sonrasında bir müzik kısmı oluyor, şiirlerden yola çıkan, biz orada kıssadan pay yapıyoruz aslında. Cemal Süreya’nın Dersimliliğiyle, Alevi kimliğiyle ilgili bir sahniçin daha sonra biz ‘Eşrefoğlu’ deyişini okuyoruz mesela. Bizim Bajar’da ‘Ogit’ diye bir müziğimiz var, o aslında Cemal Süreya’nın kıssasına direkt uyuyor, sürgünde Konya’ya gitmiş, orada anne babanın çocuklarla hasbıhali üzere.
Siz her oyunda bulunuyor ve canlı olarak bu müzikleri sahnede yorumluyorsunuz. Alışılmış müzisyen olarak sahne tecrübesi epeyce olan insanlarsınız fakat bir tiyatro oyununda sahnede olmak nasıl bir his?
VY: Biz oyuna müdahil olmuyoruz epey fazla. Bir iki yerde ben sahneye giriyorum, bir sahnede efkarlanıyorlar örneğin, rakı gdolayıyorum. Birkaç sahnede şiirleri oyuncularla birlikte okuyoruz. Finalde Ahmed Arif’in ‘Anadolu’ şiirini ben okuyorum müzik olmadan. Lakin onun haricinde biz aslında daima yaptığımız şeyi yapıyoruz, müzik icra ediyoruz. Bende tiyatro müziği geçmişi var, Boğaziçi Şov Sanatları Topluluğu vaktinde oyunlarda, dans tiyatrosu üzere etkinliklerde yer aldım.
‘BAZI ŞİİRLERİ BESTELEMEYE İÇİMİZ EL VERMEDİ’
Şiir bestelemek üzerine konuşmak istiyorum biraz. Bu, müzik müellifleri, müzisyenler içinde kıymetli bir bahistir. Şiirin birçok vakit bestelenmek üzere yazılmamış olması, kendi ritminin bulunması, şiiri bestelemek isteyenler için zorluklar da barındırıyor değil mi?
CK: Şiir bestelemek dediğimizde aklımıza genelde müzik formu geliyor. Şiir aslında birfazlaca farklı yoldan da bestelenebilir. Şiirin müzikle münasebetini düşünüp, formun ötesine geçip denemeler yapılabilir. Şiirin formuyla müziğin formu farklı. O formlardan biraz çıkmak gerekiyor. Bu iş özelinde ise biraz daha müzik formunda tutmaya, ona göre şiirler seçmeye çalıştık. Lakin birtakım şeyleri bestelemek mümkün değil. kimi vakit insanın içi elvermiyor bestelemeye. örneğin ‘Anadolu’ o denli bir şiir bence. kimi vakit şiiri bestelerken kırpmak gerekiyor fakat ‘Anadolu’yu bestelerken kırpamıyorsun. Fikret Kızılok’un ‘Anadolu’ ve ’Otuz üç Kurşun’ şiirlerine besteleri var lakin temeline indiğinizde şiir aslında farklı bir epik kıssa anlatıyor, onun tek başına sineması çekilir. Ahmed Arif’in şiirleri epey epizodik, fazlaca pastoral tarafları da var ancak bir yandan da “oral şiir” diyorlar, ağıza oturan bir şiir.
VY: Haykırmalı… Sosyalist gerçekçi şairlerin şiirlerinde vardır bu, kimi şiirler hitabet için yazılmış üzere. Bir yere söylemek, bağırmak için… Birtakım şairler var okurken aslına bakarsan müziği, melodisi de birlikte geliyor. Nazım’ın sesinden dinlerken “İniyor kayık, çıkıyor kayık…” demesi üzere mesela. Biz onu bestelemiştik lakin şiir kendi müziğini ortasında barındırdığı için becerememiştik aslında. Ahmed Arif’te ise şu biçimde bir zorluk var, bir şiir kitabı çıkarmış, kutsal kitap üzere. Onun şiirlerini okuduğu bir albüm de var, artta dramatik müzikler üzerine okuyor. Çok monoton okuyor doğrusu, şiirin dinamikleri o kadar kuvvetli ki aslında. Geride müzik olunca da şiirin kendi melodisi açığa çıkmıyor okurken. Bir taraftan da Türkiye’de en çok onun şiirleri bestelenmiş. Cem Karaca’dan tutun Ahmet Kaya’ya… Biz ‘Suskun’u besteledik Bajar’da, onu biroldukca farklı sanatçı da bestelemiş.
‘ŞİİRLE DEMOKRATİK BİR İLGİ KURMALIYIZ’
Bu durum şiir bestelerken zorluk yaratmıyor mu? Bir şiiri farklı müzikler olarak kaçınılmaz olarak tekraren duymuş oluyorsunuz, o kulakta kalmıyor mu? Yani daha evvel bestelenmiş bir şiiri bir daha bestelemek bir keder değil mi?
VY: ‘Karam’ var ya, onu Cansun besteledi, bir yeri var, “Hakikatli dostun muydu?” diye, orada direkt Cem Karaca geliyor mesela akla, ben o kısmı Cem Karaca’nın bestesindeki üzere okuyorum. Ancak daha zoru, bir melodiye şiir yazmak herbiçimde. Cansun’un dediği üzere çabucak bir müzik formuna oturtmak beklentisi var. Şiirle demokratik bir münasebet olmuyor bu biçimde. Can Yücel, “Şiiri cazla bestelemek lazım” der örneğin, o özgürlüğü hissederek bestelemek gerekiyor.
CK: Şiiri ezberlemek de gerekiyor. Yalnızca okuduğunuzda içine giremiyorsunuz. Ezberleyip kendi kendinize söylemeye başladığınızda onun ortasındaki ritmi anlayabiliyorsunuz açıkçası. Aşikâr kuvvetli şiirler farklı tarzlarda bestelense de aşağı üst bir ortak noktası olur o müziklerin.
Bajar’dan kelam edelim biraz. Kümenin bugün neredeyse 13-14 yıllık bir tarihi var. Nasıl başlamıştı her şey?
VY: Ben öğrenciyken davul çalıyordum, bateristtim. Bir de müzik kümemiz vardı. O devirde yurtlarda 68’lerin rock kümelerini dinliyorduk, onların okumaları, yorumları… Led Zeppelin, Pink Floyd, Deep Purple, King Crimson, Santana. Hatta Orhancılar-Müslümcüler ayrımı üzere bir Led Zeppelinciler-Deep Purplecılar ayrımı vardı (gülüyor). Biz alışılmış Deep Purple’ı epeyce “star” buluyorduk, o yüzden de daha fazlaca Led Zeppelin dinliyorduk. Kardeş Türküler projesi yoluna girince dedik bir de bu biçimde bir şey yapalım. Bir de Kardeş Türküler’in kederi, orada besteler yapılsa da daha epey klasik mirası günümüze taşımak. Bajar’da ise genelde besteler yapıyoruz. E, Türkçe ve Kürtçe biliyoruz, iki lisanda yapıyoruz besteleri. Bir taraftan da epeyce büyük bir göç yaşandı, metropollerde büyük bir müsabaka yaşandı. Onun lisanını bir daha kurmak gerekiyor. Albümlerimizin isimleri de öyledir, ‘Yaklaş’, ‘Hoşgeldin’ vesaire.
Kürtçe ve Türkçe folk rock biçiminde müzikler yapıyorsunuz. Bilhassa Kürtçe rock özelinde nasıl bir miras vardı sizin devraldığınız?
VY: Ciwan Haco var, Koma Wetan var, var olağan. Sovyetler’de birkaç Kürt rock kümesi daha varmış.Ciwan Haco epeyce kıymetli doğal, o birinci temsilcilerinden ve fazlaca kaliteli bir yerden başladı. İskandinavya’da yaşıyordu ve epey güzel memleketler arası müzisyenlerle bir ortaya geldi, kusursuz sound’lar yakaladı. Bağlamayı o denli bir sound’un içine sokmak zordur, bugün bile Türkiye’de bu bir sıkıntıdır mesela. Onun matematiğini bulmuş Haco. Onlardan fazlaca etkilendik aslına bakarsanız.
CK: Ben birinci albümle girdim takıma. Bajar, “marka” olarak yeni bir şeydi, daha hayli Vedat’ın bilinirliği vardı. ötürüsıyla dinleyici kitlesi başlarda Kardeş Türküler dinleyicilerinin ağır olduğu bir kitleydi. Fakat gitgide gençleşti dinleyici. Bajar artık kendi dinleyicisini oluşturmuş durumda. Dinleyici gençleştikçe küme da müzikal manada gençleşti. Gündemin ortasında esnekliği geniş olan bir grup Bajar; hiphopa da açığız biz, elektronik müziğe de… Nihayetinde müzik müziktir. Klasik rock, hard rock muhafazakârlığı ortasında bir küme değiliz yani. Hatta ismimiz “rock” kaldı fakat bu sınıflamalar da sorunlu. örneğin bir noktada elektronik ögeleri fazlaca kullandık.
VY: Hatta önümüzdeki günlerde elektronik bir “govend”, yani halay projemiz var, 5-6 şarkılık.
Pekala, Bajar’ın yaptığı müziği “protest” olarak isimlendirebiliyor muyuz? Bu kavram da tartışmalı bir kavram olduğu için soruyorum bunu…
CK: Başlarda kelamları daha protestti, gitgide bu protest ruh kelamlardan müziğe kaydı üzere geliyor bana. Müziğimiz daha dışavurumcu artık. Evvelce imgeleri daha hayli kullanırken müzik daha vurucu olmaya başladı artık. Bilhassa pandemide, 2 seneye yakın konser yapamamışken daha sonrasında, provasız olmamıza karşın daha âlâ çalıyor olduğumuzu fark ettik. Zira önce üzerine epey düşündüğümüz bilgileri, nüansları unutmuşuz. Daha temel şeyler kalmış aklımızda ve daha “yüksek” bir müzik çalıyoruz artık. Daha dirençli, sallasan kolay yıkılmayacak bir müziğe dönüştü müziğimiz, bu manada protest diyorum.
VY: Bir de protestlik sırf kelamlara bağlı bir şey değil, ortama, tarihe nazaran de değişiyor manası. örneğin Kürtçe müzik yaptığında direkt protest oluyorsun. Örneğin biz Kardeş Türküler’le ‘Kara Üzüm Habbesi’ni seslendirdik biliyorsunuz, bu protest bir müzik mı? Hayır. Onu birinci Mahzun Kırmızıgül’ün bir kanalı vardı, Kırmızıgül yayınladı, bizi sever, dinlermiş. Hatta sohbet ederken dedik ki “Klibimizi müzik Kürtçe diye yayınlamıyorlar”, dedi ki “Dur ben RTÜK Başkanı’nı bir arayayım”. RTÜK Lideri dedi ki “Sözleri göndersinler”. Yahu neyini göndereyim kelamlarını? her insanın bildiği ‘Kara Üzüm Habbesi’ işte, ne olabilir ki? Oturup ona bilinmeyen devrimci kelamlar mi yazacağız? Ne oluyor bu sefer, Kürtçe olduğu için ‘Kara Üzüm Habbesi’ politik bir müzik oluyor, politik bir mana kazanıyor hiç o denli bir niyetle yazılmamış, söylenmemiş bulunmasına karşın. Bajar’ın müziklerinin kelamlarına baktığında ise daha içeriden, derinden bir protest ruh görürsün. İnsan öykülerinden yola çıkan, işportacıyı, ameleyi, beyaz yakalıyı anlatan şarkılar… Bir de doğal direkt politik manası olan müzikler var, ‘Serhilan Jiyane’ üzere, ‘Tam Tam Sesleri’ üzere.
‘DENGBEJLERİ DANSA EŞLİK ETSİN DİYE KULLANMAK KIRICI OLABİLİR’
dediğiniz hayli hakikat, göçle ortaya çıkan bir müsabakanın müziği Bajar’ınki, kentli bir müzik bu manada. Artık Kürtçe olarak biroldukca müzik usulünde eserler görüyoruz artık, rap var, Kürtçe elektronik müzik var… Siz bunları takip edebiliyor musunuz?
VY: Çok güzel yapan arkadaşlar var, bilhassa gençler içinde. Fakat alışılmış imkanları epeyce kısıtlı. Elektronik müzik olarak da daha epey enstrümantal işler görüyoruz, ortaya Kürtçe klâsik kısımlar yerleştiriyorlar. Dengbejlikle bu cins müzikleri bir ortaya getirmek sıkıntı olağan. Dengbejliğin kendine has bir ritmi var ve değişken bir ritm bu. Bir elektronik yapının üzerine bir dengbejlik meselai koyduğunda ortaya hoş şeyler de çıkabilir alışılmış ancak bana biraz kolaycılık üzere geliyor. Aslında daha ince ele alınması gerekiyor zira dengbej bir şey okurken iniyor, kalkıyor vesaire. Dengbej üslubundan yararlandığımız çalışmalarımız var alışılmış. Direkt dengbejlerin okuma stilini öğrenip o ses tonunu, okumayı adeta taklit ettiğimiz işler de var. Lakin günümüzde Kürtçede aksanlar ve ses tonları da pop kültürün tesiriyle fazlaca Batılılaştı. Artık Autotune üzere programlar vesaire de kullanıyorlar, iş çığırından çıktı.
CK: DJ’lerin klasik müzikleri gereç olarak kullanımının örneği epeyce. Bu tam olarak kültür sanayisi ile ilgili bir durum. Müziği ele alarak yeni bir bileşime gidiyorsanız başka bir şey lakin kültür sanayisinin ortasında kolay tüketmeye yönelik bir şey yapıyorsanız orada Kürtlerden lisanlarıyla ilgili bir karşı çıkış gelmesini doğal buluyorum. Fakat bu karşı çıkış korkusu yüzünden kurunun yanında yaşın da yanmaması gerekiyor. Bu halkın lisanını korumak istemesi, farklı denemelerin önünü de kapatmamalı diye düşünüyorum. Kelamın ne anlattığını bilmeden bir kulüpte insanların içkisine, dansına eşlik etsin diye dengbej külçeşidinin kullanılması kırıcı olabilir. Dengbej ne diyor orada, ne anlatıyor? Bunu düşünmeden onu yalnızca bir estetik, hatta oryantalist bir öge olarak kullanmak tam olarak sanayiye hizmet etmek manasına geliyor. Yani ortada bir istikrar var, denemelere de açık olmak lazım fakat sanayi hortum üzere bir şey, sizi çabucak içerisine çekebiliyor.
VY: Burada “imgesel örgütlenme” kıymetli. Yani beste yapmak çağrışımlarla ilgili bir şey, bu çağrışımlar bize nerelerden geliyor? Hangi ideolojik taarruzun altındayız? Bunları kaçırmamak lazım. Ve metinle, kelamla demokratik bir bağlantı kurmak gerekiyor. Alışılmış ki ne var ne yok diye aktüeli takip etmek, denemeler yapmak, açık olmak lazım lakin Cansun’un da dediği üzere burada istikrar fazlaca kıymetli. Nizamettin Ariç örneğin, dengbejlik üslubuyla Batı klasik müziğinin aşikâr ögelerini bir ortaya getirmiş, epey hoş örnekler onlar. Güç iş, epey emek vermek lazım.
‘DOĞU’DAKİ KONSERLERDE GÜÇ PATLAMASI YAŞANIYOR’
Bajar’ın müziğine Doğu’da nasıl bir reaksiyon var? Nasıl geçiyor bölgedeki konserleriniz?
CK: En ateşli konserlerimiz Doğu’da geçiyor. Orada bir güç patlaması yaşanıyor konserler, müzik teferruat oluyor. Biz seyirciyi nasıl yakalayacağız derken onlar bizi oldukçatan yakalamış, havaya kaldırmış oluyor. Biz onların gücüne yetişmeye çalışıyoruz. Bilhassa 30 yaş altı epey müspet güçlü zira kimi güç de negatiftir ve siz sahnede defansa geçersiniz. Bu o denli değil, daima bir arada yükselen bir güçten kelam ediyorum. O konserler benim Bajar’la yaşadığım en hoş konserler. örneğin yeni bir müzik yapmışız, pek de duyulmamış diye düşünüyoruz. Gidiyoruz, Doğu’da bir Açıkhava konseri yaparken müziğe giriyoruz ve üçüncü saniyede bir güç patlaması yaşanıyor. Yakalamışız o damarı demek ki.
VY: Aşikâr bir yaş üzerindekiler daha epey dengbejlik geleneğine uygun şeyler bekliyor orada, bize de söylüyorlar. Bir de beni Kardeş Türküler’den bildikleri için örneğin ‘Kara Üzüm Habbesi’ni istiyor bizden (gülüyor). “Abi,” diyorum “zurna yok, nasıl yapacağız onu?”. Ya da örneğin daha fazlaca türkü okumamızı isteyenler, klâsik müzikleri isteyenler oluyor. Olağan natürel bunlar. Lakin bunlar daha epey barlarda, kulüplerde verdiğimiz konserlerde karşımıza çıkıyor. Biletli konserlerde esasen bilen geldiği için onlar Bajar’ın müziğini dinlemek için orada bulunuyor, ona eşlik ediyor.
Kardeş Türküler ile müzikseverlerin yakından tanıdığı Vedat Yıldırım, Bajar kümesinde yaptıkları müziğin “göçle ortaya çıkan bir müsabakanın müziği” olduğunu söylerken Cansun Küçüktürk de kümenin protest havasının giderek kelamlardan epeyce müziğe kaydığını belirtiyor.
Vedat Yıldırım ve Cansun Küçüktürk ile ‘Ben Kolay Ölmem’ üzerinden şiir ve müzik münasebetini, Kürtçe rock müzik yapmanın manasını, protest müziği ve bilhassa Kürt gençlerinin kentli müzikle olan bağını konuştuk.
İKİ KÜRT ŞAİR…
‘Ben Kolay Ölmem’ albümü ile başlayalım dilerseniz. Bir oyunun müzikleri aslında albümdeki eserler. Nasıl başladı, nasıl albüme dönüştü?
Vedat Yıldırım: Bizim bir arkadaşımız var Londra’da, avukat Ali Has. Aktivist de bir arkadaşımız. Bir gün bize dedi ki, “Ben Cemal Süreya, Ahmed Arif müsabakası üzerine bir oyun yazıyorum. Ortalarında bir dostlukları da var. İkisi de Türkçenin şairleri olmakla bir arada Kürt şairler. Türkiye’de fazlaca öne çıkmayan bir kimlikleri… Örtük olarak Kürt kimlikleri ile ilgili de şiirleri de var ve bilhassa Cemal Süreya’nın şiirleri bu mevzudaki metaforlarla yüklü. Bu oyunun dokusuna sizin anlayışınız ve müziğiniz fazlaca uyar”. Bunu Kardeş Türküler ya da Bajar olarak yapmak, yapım manasında sıkıntı olabilirdi zira sahnede canlı olarak icra ediyoruz oyunlarda bu müzikleri. Biz de Cansun’la iki kişi olarak başladık bu projeye. Cansun’la ikimiz de Kadıköylüyüz, kolay bir ortaya gelip doğaçlama çalışabiliyoruz. esasen ‘Ev Kayıtları’ diye bir albümümüz de var ikimizin.
Daha evvel oyun müziği yapma tecrübeniz olmuş muydu?
Cansun Küçüktürk: Yıldız mezunuyum, müzik kısmından ancak öncesinde İstanbul Teknik Üniversitesi’nde okumuştum. Orada amatör tiyatro topluluğumuz vardı, İTÜ Oyuncuları diye, o grupta çabucak hemen hayli gençken bu biçimde bir tecrübem olmuştu. Amatörceydi olağan. Onun haricinde profesyonel olarak bu biçimde bir işe hiç girişmemiştik.
Oyunu derinlemesine anlamak, karakterleri tanımak, sahneleri bilmek üzere önemli bir hazırlık gerektiriyordur sanıyorum.
CK: Sinema olduğunda senaryoyu okuyup devam edebiliyorsunuz ancak husus tiyatro, bilhassa de Cemal Süreya ve Ahmed Arif olunca, ben bu şairlerin şiirlerini okudum, biliyorum diyerek olmuyor. Oyun metni haricinde ikisi etrafında gelişen olaylara yönelik kitapları da okumamız gerekiyordu. Örneğin ikisinin mektuplaşmaları var ki aslında fazlaca merkez bu oyunda. Örneğin birbirlerine nasıl hitap ediyorlar? Ahmed Arif biraz daha ağabey rolünde örneğin.
Ortalarında vakit zaman tansiyonlar de olabiliyor bildiğim kadarıyla ve sizin bu his durumlarını müziğinize yansıtmanız gerekiyor değil mi?
CK: Evet. Üstelik müzik epey rol çalabilen bir şey, buna da dikkat etmek gerekiyor. Bir oyunda o denli bir müzik yaparsınız ki oyunla alakası olmaz, beşerler tek tek müzikleri sever lakin ortalara yerleştirilmiş ögeye dönüşebilir genele baktığınızda. Oyunun bir direktörü var, onun yönlendirmeleri var olağan. Müellifin da yönlendirmeleri oldu, “Şu sahneyle ilgili şu biçimde bir şey düşünebilir miyiz?” üzere. Bir de şöyleki bir şey oldu; oyun müziklerinden daha sonra albümünü çıkarma fikri gelince oyunda olmayan birkaç şiiri ekledik albüme. Artık de oyunda olmayan ve albüme eklediğimiz müzikleri oyuna adapte edebilir miyiz diye konuşuyoruz.
VY: Oyunda bir grup problemler konuşuluyor, daha sonrasında bir müzik kısmı oluyor, şiirlerden yola çıkan, biz orada kıssadan pay yapıyoruz aslında. Cemal Süreya’nın Dersimliliğiyle, Alevi kimliğiyle ilgili bir sahniçin daha sonra biz ‘Eşrefoğlu’ deyişini okuyoruz mesela. Bizim Bajar’da ‘Ogit’ diye bir müziğimiz var, o aslında Cemal Süreya’nın kıssasına direkt uyuyor, sürgünde Konya’ya gitmiş, orada anne babanın çocuklarla hasbıhali üzere.
Siz her oyunda bulunuyor ve canlı olarak bu müzikleri sahnede yorumluyorsunuz. Alışılmış müzisyen olarak sahne tecrübesi epeyce olan insanlarsınız fakat bir tiyatro oyununda sahnede olmak nasıl bir his?
VY: Biz oyuna müdahil olmuyoruz epey fazla. Bir iki yerde ben sahneye giriyorum, bir sahnede efkarlanıyorlar örneğin, rakı gdolayıyorum. Birkaç sahnede şiirleri oyuncularla birlikte okuyoruz. Finalde Ahmed Arif’in ‘Anadolu’ şiirini ben okuyorum müzik olmadan. Lakin onun haricinde biz aslında daima yaptığımız şeyi yapıyoruz, müzik icra ediyoruz. Bende tiyatro müziği geçmişi var, Boğaziçi Şov Sanatları Topluluğu vaktinde oyunlarda, dans tiyatrosu üzere etkinliklerde yer aldım.
‘BAZI ŞİİRLERİ BESTELEMEYE İÇİMİZ EL VERMEDİ’
Şiir bestelemek üzerine konuşmak istiyorum biraz. Bu, müzik müellifleri, müzisyenler içinde kıymetli bir bahistir. Şiirin birçok vakit bestelenmek üzere yazılmamış olması, kendi ritminin bulunması, şiiri bestelemek isteyenler için zorluklar da barındırıyor değil mi?
CK: Şiir bestelemek dediğimizde aklımıza genelde müzik formu geliyor. Şiir aslında birfazlaca farklı yoldan da bestelenebilir. Şiirin müzikle münasebetini düşünüp, formun ötesine geçip denemeler yapılabilir. Şiirin formuyla müziğin formu farklı. O formlardan biraz çıkmak gerekiyor. Bu iş özelinde ise biraz daha müzik formunda tutmaya, ona göre şiirler seçmeye çalıştık. Lakin birtakım şeyleri bestelemek mümkün değil. kimi vakit insanın içi elvermiyor bestelemeye. örneğin ‘Anadolu’ o denli bir şiir bence. kimi vakit şiiri bestelerken kırpmak gerekiyor fakat ‘Anadolu’yu bestelerken kırpamıyorsun. Fikret Kızılok’un ‘Anadolu’ ve ’Otuz üç Kurşun’ şiirlerine besteleri var lakin temeline indiğinizde şiir aslında farklı bir epik kıssa anlatıyor, onun tek başına sineması çekilir. Ahmed Arif’in şiirleri epey epizodik, fazlaca pastoral tarafları da var ancak bir yandan da “oral şiir” diyorlar, ağıza oturan bir şiir.
VY: Haykırmalı… Sosyalist gerçekçi şairlerin şiirlerinde vardır bu, kimi şiirler hitabet için yazılmış üzere. Bir yere söylemek, bağırmak için… Birtakım şairler var okurken aslına bakarsan müziği, melodisi de birlikte geliyor. Nazım’ın sesinden dinlerken “İniyor kayık, çıkıyor kayık…” demesi üzere mesela. Biz onu bestelemiştik lakin şiir kendi müziğini ortasında barındırdığı için becerememiştik aslında. Ahmed Arif’te ise şu biçimde bir zorluk var, bir şiir kitabı çıkarmış, kutsal kitap üzere. Onun şiirlerini okuduğu bir albüm de var, artta dramatik müzikler üzerine okuyor. Çok monoton okuyor doğrusu, şiirin dinamikleri o kadar kuvvetli ki aslında. Geride müzik olunca da şiirin kendi melodisi açığa çıkmıyor okurken. Bir taraftan da Türkiye’de en çok onun şiirleri bestelenmiş. Cem Karaca’dan tutun Ahmet Kaya’ya… Biz ‘Suskun’u besteledik Bajar’da, onu biroldukca farklı sanatçı da bestelemiş.
‘ŞİİRLE DEMOKRATİK BİR İLGİ KURMALIYIZ’
Bu durum şiir bestelerken zorluk yaratmıyor mu? Bir şiiri farklı müzikler olarak kaçınılmaz olarak tekraren duymuş oluyorsunuz, o kulakta kalmıyor mu? Yani daha evvel bestelenmiş bir şiiri bir daha bestelemek bir keder değil mi?
VY: ‘Karam’ var ya, onu Cansun besteledi, bir yeri var, “Hakikatli dostun muydu?” diye, orada direkt Cem Karaca geliyor mesela akla, ben o kısmı Cem Karaca’nın bestesindeki üzere okuyorum. Ancak daha zoru, bir melodiye şiir yazmak herbiçimde. Cansun’un dediği üzere çabucak bir müzik formuna oturtmak beklentisi var. Şiirle demokratik bir münasebet olmuyor bu biçimde. Can Yücel, “Şiiri cazla bestelemek lazım” der örneğin, o özgürlüğü hissederek bestelemek gerekiyor.
CK: Şiiri ezberlemek de gerekiyor. Yalnızca okuduğunuzda içine giremiyorsunuz. Ezberleyip kendi kendinize söylemeye başladığınızda onun ortasındaki ritmi anlayabiliyorsunuz açıkçası. Aşikâr kuvvetli şiirler farklı tarzlarda bestelense de aşağı üst bir ortak noktası olur o müziklerin.
Bajar’dan kelam edelim biraz. Kümenin bugün neredeyse 13-14 yıllık bir tarihi var. Nasıl başlamıştı her şey?
VY: Ben öğrenciyken davul çalıyordum, bateristtim. Bir de müzik kümemiz vardı. O devirde yurtlarda 68’lerin rock kümelerini dinliyorduk, onların okumaları, yorumları… Led Zeppelin, Pink Floyd, Deep Purple, King Crimson, Santana. Hatta Orhancılar-Müslümcüler ayrımı üzere bir Led Zeppelinciler-Deep Purplecılar ayrımı vardı (gülüyor). Biz alışılmış Deep Purple’ı epeyce “star” buluyorduk, o yüzden de daha fazlaca Led Zeppelin dinliyorduk. Kardeş Türküler projesi yoluna girince dedik bir de bu biçimde bir şey yapalım. Bir de Kardeş Türküler’in kederi, orada besteler yapılsa da daha epey klasik mirası günümüze taşımak. Bajar’da ise genelde besteler yapıyoruz. E, Türkçe ve Kürtçe biliyoruz, iki lisanda yapıyoruz besteleri. Bir taraftan da epeyce büyük bir göç yaşandı, metropollerde büyük bir müsabaka yaşandı. Onun lisanını bir daha kurmak gerekiyor. Albümlerimizin isimleri de öyledir, ‘Yaklaş’, ‘Hoşgeldin’ vesaire.
Kürtçe ve Türkçe folk rock biçiminde müzikler yapıyorsunuz. Bilhassa Kürtçe rock özelinde nasıl bir miras vardı sizin devraldığınız?
VY: Ciwan Haco var, Koma Wetan var, var olağan. Sovyetler’de birkaç Kürt rock kümesi daha varmış.Ciwan Haco epeyce kıymetli doğal, o birinci temsilcilerinden ve fazlaca kaliteli bir yerden başladı. İskandinavya’da yaşıyordu ve epey güzel memleketler arası müzisyenlerle bir ortaya geldi, kusursuz sound’lar yakaladı. Bağlamayı o denli bir sound’un içine sokmak zordur, bugün bile Türkiye’de bu bir sıkıntıdır mesela. Onun matematiğini bulmuş Haco. Onlardan fazlaca etkilendik aslına bakarsanız.
CK: Ben birinci albümle girdim takıma. Bajar, “marka” olarak yeni bir şeydi, daha hayli Vedat’ın bilinirliği vardı. ötürüsıyla dinleyici kitlesi başlarda Kardeş Türküler dinleyicilerinin ağır olduğu bir kitleydi. Fakat gitgide gençleşti dinleyici. Bajar artık kendi dinleyicisini oluşturmuş durumda. Dinleyici gençleştikçe küme da müzikal manada gençleşti. Gündemin ortasında esnekliği geniş olan bir grup Bajar; hiphopa da açığız biz, elektronik müziğe de… Nihayetinde müzik müziktir. Klasik rock, hard rock muhafazakârlığı ortasında bir küme değiliz yani. Hatta ismimiz “rock” kaldı fakat bu sınıflamalar da sorunlu. örneğin bir noktada elektronik ögeleri fazlaca kullandık.
VY: Hatta önümüzdeki günlerde elektronik bir “govend”, yani halay projemiz var, 5-6 şarkılık.
Pekala, Bajar’ın yaptığı müziği “protest” olarak isimlendirebiliyor muyuz? Bu kavram da tartışmalı bir kavram olduğu için soruyorum bunu…
CK: Başlarda kelamları daha protestti, gitgide bu protest ruh kelamlardan müziğe kaydı üzere geliyor bana. Müziğimiz daha dışavurumcu artık. Evvelce imgeleri daha hayli kullanırken müzik daha vurucu olmaya başladı artık. Bilhassa pandemide, 2 seneye yakın konser yapamamışken daha sonrasında, provasız olmamıza karşın daha âlâ çalıyor olduğumuzu fark ettik. Zira önce üzerine epey düşündüğümüz bilgileri, nüansları unutmuşuz. Daha temel şeyler kalmış aklımızda ve daha “yüksek” bir müzik çalıyoruz artık. Daha dirençli, sallasan kolay yıkılmayacak bir müziğe dönüştü müziğimiz, bu manada protest diyorum.
VY: Bir de protestlik sırf kelamlara bağlı bir şey değil, ortama, tarihe nazaran de değişiyor manası. örneğin Kürtçe müzik yaptığında direkt protest oluyorsun. Örneğin biz Kardeş Türküler’le ‘Kara Üzüm Habbesi’ni seslendirdik biliyorsunuz, bu protest bir müzik mı? Hayır. Onu birinci Mahzun Kırmızıgül’ün bir kanalı vardı, Kırmızıgül yayınladı, bizi sever, dinlermiş. Hatta sohbet ederken dedik ki “Klibimizi müzik Kürtçe diye yayınlamıyorlar”, dedi ki “Dur ben RTÜK Başkanı’nı bir arayayım”. RTÜK Lideri dedi ki “Sözleri göndersinler”. Yahu neyini göndereyim kelamlarını? her insanın bildiği ‘Kara Üzüm Habbesi’ işte, ne olabilir ki? Oturup ona bilinmeyen devrimci kelamlar mi yazacağız? Ne oluyor bu sefer, Kürtçe olduğu için ‘Kara Üzüm Habbesi’ politik bir müzik oluyor, politik bir mana kazanıyor hiç o denli bir niyetle yazılmamış, söylenmemiş bulunmasına karşın. Bajar’ın müziklerinin kelamlarına baktığında ise daha içeriden, derinden bir protest ruh görürsün. İnsan öykülerinden yola çıkan, işportacıyı, ameleyi, beyaz yakalıyı anlatan şarkılar… Bir de doğal direkt politik manası olan müzikler var, ‘Serhilan Jiyane’ üzere, ‘Tam Tam Sesleri’ üzere.
‘DENGBEJLERİ DANSA EŞLİK ETSİN DİYE KULLANMAK KIRICI OLABİLİR’
dediğiniz hayli hakikat, göçle ortaya çıkan bir müsabakanın müziği Bajar’ınki, kentli bir müzik bu manada. Artık Kürtçe olarak biroldukca müzik usulünde eserler görüyoruz artık, rap var, Kürtçe elektronik müzik var… Siz bunları takip edebiliyor musunuz?
VY: Çok güzel yapan arkadaşlar var, bilhassa gençler içinde. Fakat alışılmış imkanları epeyce kısıtlı. Elektronik müzik olarak da daha epey enstrümantal işler görüyoruz, ortaya Kürtçe klâsik kısımlar yerleştiriyorlar. Dengbejlikle bu cins müzikleri bir ortaya getirmek sıkıntı olağan. Dengbejliğin kendine has bir ritmi var ve değişken bir ritm bu. Bir elektronik yapının üzerine bir dengbejlik meselai koyduğunda ortaya hoş şeyler de çıkabilir alışılmış ancak bana biraz kolaycılık üzere geliyor. Aslında daha ince ele alınması gerekiyor zira dengbej bir şey okurken iniyor, kalkıyor vesaire. Dengbej üslubundan yararlandığımız çalışmalarımız var alışılmış. Direkt dengbejlerin okuma stilini öğrenip o ses tonunu, okumayı adeta taklit ettiğimiz işler de var. Lakin günümüzde Kürtçede aksanlar ve ses tonları da pop kültürün tesiriyle fazlaca Batılılaştı. Artık Autotune üzere programlar vesaire de kullanıyorlar, iş çığırından çıktı.
CK: DJ’lerin klasik müzikleri gereç olarak kullanımının örneği epeyce. Bu tam olarak kültür sanayisi ile ilgili bir durum. Müziği ele alarak yeni bir bileşime gidiyorsanız başka bir şey lakin kültür sanayisinin ortasında kolay tüketmeye yönelik bir şey yapıyorsanız orada Kürtlerden lisanlarıyla ilgili bir karşı çıkış gelmesini doğal buluyorum. Fakat bu karşı çıkış korkusu yüzünden kurunun yanında yaşın da yanmaması gerekiyor. Bu halkın lisanını korumak istemesi, farklı denemelerin önünü de kapatmamalı diye düşünüyorum. Kelamın ne anlattığını bilmeden bir kulüpte insanların içkisine, dansına eşlik etsin diye dengbej külçeşidinin kullanılması kırıcı olabilir. Dengbej ne diyor orada, ne anlatıyor? Bunu düşünmeden onu yalnızca bir estetik, hatta oryantalist bir öge olarak kullanmak tam olarak sanayiye hizmet etmek manasına geliyor. Yani ortada bir istikrar var, denemelere de açık olmak lazım fakat sanayi hortum üzere bir şey, sizi çabucak içerisine çekebiliyor.
VY: Burada “imgesel örgütlenme” kıymetli. Yani beste yapmak çağrışımlarla ilgili bir şey, bu çağrışımlar bize nerelerden geliyor? Hangi ideolojik taarruzun altındayız? Bunları kaçırmamak lazım. Ve metinle, kelamla demokratik bir bağlantı kurmak gerekiyor. Alışılmış ki ne var ne yok diye aktüeli takip etmek, denemeler yapmak, açık olmak lazım lakin Cansun’un da dediği üzere burada istikrar fazlaca kıymetli. Nizamettin Ariç örneğin, dengbejlik üslubuyla Batı klasik müziğinin aşikâr ögelerini bir ortaya getirmiş, epey hoş örnekler onlar. Güç iş, epey emek vermek lazım.
‘DOĞU’DAKİ KONSERLERDE GÜÇ PATLAMASI YAŞANIYOR’
Bajar’ın müziğine Doğu’da nasıl bir reaksiyon var? Nasıl geçiyor bölgedeki konserleriniz?
CK: En ateşli konserlerimiz Doğu’da geçiyor. Orada bir güç patlaması yaşanıyor konserler, müzik teferruat oluyor. Biz seyirciyi nasıl yakalayacağız derken onlar bizi oldukçatan yakalamış, havaya kaldırmış oluyor. Biz onların gücüne yetişmeye çalışıyoruz. Bilhassa 30 yaş altı epey müspet güçlü zira kimi güç de negatiftir ve siz sahnede defansa geçersiniz. Bu o denli değil, daima bir arada yükselen bir güçten kelam ediyorum. O konserler benim Bajar’la yaşadığım en hoş konserler. örneğin yeni bir müzik yapmışız, pek de duyulmamış diye düşünüyoruz. Gidiyoruz, Doğu’da bir Açıkhava konseri yaparken müziğe giriyoruz ve üçüncü saniyede bir güç patlaması yaşanıyor. Yakalamışız o damarı demek ki.
VY: Aşikâr bir yaş üzerindekiler daha epey dengbejlik geleneğine uygun şeyler bekliyor orada, bize de söylüyorlar. Bir de beni Kardeş Türküler’den bildikleri için örneğin ‘Kara Üzüm Habbesi’ni istiyor bizden (gülüyor). “Abi,” diyorum “zurna yok, nasıl yapacağız onu?”. Ya da örneğin daha fazlaca türkü okumamızı isteyenler, klâsik müzikleri isteyenler oluyor. Olağan natürel bunlar. Lakin bunlar daha epey barlarda, kulüplerde verdiğimiz konserlerde karşımıza çıkıyor. Biletli konserlerde esasen bilen geldiği için onlar Bajar’ın müziğini dinlemek için orada bulunuyor, ona eşlik ediyor.