Damla
New member
Eğitimde Standartlaşma: Hepimiz Aynı Soruyu Farklı Şekilde Çözüyoruz, Peki Neden Aynı Cevabı Alıyoruz?
Selam sevgili forumdaşlar!
Geçen gün sabah kahvemi içerken aklıma bir soru takıldı: “Eğitimde standartlaşma” denen şey, aslında hepimizi aynı kalıba sokma çabası mı, yoksa toplum olarak “copy-paste bireyler” üretme projesi mi? Hani şu “herkes aynı sınava girecek, aynı soruları çözecek, aynı cevabı verecek” felsefesi var ya… İşte o.
Ama gelin biraz eğlenceli bakalım olaya. Çünkü ciddiye alırsak kafayı yeriz; ama mizahla alırsak, belki sistem de bizimle birlikte güler.
---
1. Erkekler Strateji Kurar, Kadınlar Empati Kurar — Eğitim Ne Kurar?
Erkek forumdaşlarım bilir, onlar için mesele basittir: “Kardeşim sistem bozuksa, biz sistemi hack’leriz.”
Kadın forumdaşlarım ise şöyle der: “Sistemi hack’lemek yerine, önce neden bozuk olduğunu anlamaya çalışalım, belki duygusal olarak kırılmıştır.”
Eğitim sistemi ise her iki yaklaşımı da anlamaz; çünkü o hâlâ PowerPoint sunumlarının kutsal olduğuna inanır. Erkek öğrenci “hocam bu sorunun mantığı yok” derken, kadın öğrenci “hocam ama bu soru öğrencinin duygusal zekâsını ölçmüyor ki” der.
Ve sonuç?
İkisi de 50 alır. Sistem kazandı.
---
2. Standartlaşma: Herkes Aynı Ayakkabıyı Giysin, Ayağı Uyan Uysun
Eğitimde standartlaşma, tıpkı 42 numara ayakkabıyı herkese giydirmeye benzer. Kiminin ayağına tam olur, kimine bol gelir, kimine de yara yapar.
Ama sistem şöyle der:
> “Önemli olan herkesin aynı ayakkabıyı giymesi, rahat edip etmediği bizi ilgilendirmez.”
Yani, öğrencinin yeteneği, ilgisi, hayali değil; ölçme-değerlendirme formu önemlidir.
Bazı çocuklar Mozart olurdu, ama müzik dersinde “do-re-mi” ezberletildiği için matematikten 80 alıp “iyi öğrenci” etiketiyle mezun olurlar.
Kim bilir, belki Einstein da bizim sistemde olsaydı, “sorulara kendi mantığınla değil, bizim mantığımızla yaklaş” denirdi.
---
3. Erkeklerin Eğitimdeki Yaklaşımı: “B Planım Var, Hatta C Planım da Var”
Erkek öğrenci, sistemin hatalarını stratejik çözümlerle aşmaya çalışır.
- “Hocam ezberlemeden 70 almanın yolları”
- “Kopya çekmeden kopya çekme teknikleri”
- “Son geceyle başarıya giden 5 adım”
Erkek zekâsı burada bir mühendislik şaheseri sergiler.
Ama sonra kadın öğrenciler gelir ve der ki:
> “Senin stratejilerin yüzünden hoca bütün sınıfa açık kitap sınavı yaptı.”
Ve erkek öğrenci şöyle der:
> “Olsun, en azından sistemi geliştirdik.”
---
4. Kadınların Eğitimdeki Yaklaşımı: “Hocam Biz Bu Sistemi Konuşarak Çözebiliriz”
Kadın öğrenciler, duygusal zekânın gücüyle yaklaşır olaya.
Bir sınav kötü geçer, hemen sınıf WhatsApp grubunda terapi seansı başlar:
> “Kızlar, tamam düşük aldık ama önemli olan not değil, kendimizi nasıl hissettiğimiz!”
Bu yaklaşım o kadar güçlüdür ki, bazen öğretmen bile etkilenir:
> “Aslında sınav notu düşük ama özgüveni yüksek, +10 verelim.”
Kadınların bu empatik tavrı, eğitimde standartlaşmayı yumuşatır. Çünkü onlar bilir: Herkes aynı şekilde öğrenmez. Kimi duyarak, kimi konuşarak, kimi hissederek öğrenir.
Ama sistem bunu ölçemez, çünkü ölçme-değerlendirme formunda “hissedebilme puanı” yoktur.
---
5. Eğitimde Standartlaşma = Ruhsal Klonlama Deneyi
Standartlaşma, ruhsal anlamda bir klonlama operasyonudur.
Düşünsenize, sınıfta 30 öğrenci var ama herkes aynı cümleyle cevap veriyor.
Bir öğretmen için rüya gibi — ama insanlık için kabus.
Herkes aynı düşünürse kim espri yapacak, kim “hocam ama bence...” diye itiraz edecek?
Bir gün belki şu olur:
Yapay zekâ bile der ki, “ben bile bu kadar standart çalışmıyorum hocam.”
O zaman anlayacağız ki, yaratıcılık sadece sanat dersinde değil, matematikte bile gereklidir. Çünkü bazen bir problem, sadece formülle değil, mizahla çözülür.
---
6. Forumdaşlara Soru: Peki Sizce Çözüm Ne?
Şimdi sizlere soruyorum sevgili forumdaşlar:
Eğitimde standartlaşma şart mı?
Yoksa biraz “kendine özgü olma” hakkımızı geri mi almalıyız?
Belki de şöyle bir sistem olmalı:
- Kimi sınava proje ile girsin,
- Kimi şarkı yapsın,
- Kimi mizahi yazı yazsın (benim gibi
),
- Kimi de algoritma yazsın.
Sonra hepsi aynı diploma alsın. Çünkü sonunda hayatta da herkes farklı yollarla aynı yere varmaya çalışmıyor mu?
---
7. Sonuç: Aynı Sorudan Farklı Cevaplar, Farklı İnsanlardan Aynı Gülüşler
Eğitimde standartlaşma, “herkes eşit olsun” diye başlamış olabilir ama sonuçta hepimizi “aynı” yapmaya çalışıyor.
Oysa eşitlik, aynı olmak değil; farklı olma hakkına sahip olmaktır.
Erkeklerin stratejik zekâsı, kadınların empatik sezgisi birleştiğinde; belki o zaman “gerçek eğitim” başlar.
Yani bir yanda sistemin robotlaşmış ciddiyeti, diğer yanda öğrencinin kahkaha atan özgünlüğü…
İşte o zaman “standartlaşma” değil, “denge” olur.
---
Haydi forumdaşlar, şimdi top sizde!
Sizce standartlaşma bizi kurtarır mı, yoksa ruhumuzu mu formatlar?
Yorumlara yazın; erkekler strateji getirsin, kadınlar empati getirsin — belki birlikte yeni bir eğitim modeli yazarız.
Selam sevgili forumdaşlar!
Geçen gün sabah kahvemi içerken aklıma bir soru takıldı: “Eğitimde standartlaşma” denen şey, aslında hepimizi aynı kalıba sokma çabası mı, yoksa toplum olarak “copy-paste bireyler” üretme projesi mi? Hani şu “herkes aynı sınava girecek, aynı soruları çözecek, aynı cevabı verecek” felsefesi var ya… İşte o.
Ama gelin biraz eğlenceli bakalım olaya. Çünkü ciddiye alırsak kafayı yeriz; ama mizahla alırsak, belki sistem de bizimle birlikte güler.
---
1. Erkekler Strateji Kurar, Kadınlar Empati Kurar — Eğitim Ne Kurar?
Erkek forumdaşlarım bilir, onlar için mesele basittir: “Kardeşim sistem bozuksa, biz sistemi hack’leriz.”
Kadın forumdaşlarım ise şöyle der: “Sistemi hack’lemek yerine, önce neden bozuk olduğunu anlamaya çalışalım, belki duygusal olarak kırılmıştır.”
Eğitim sistemi ise her iki yaklaşımı da anlamaz; çünkü o hâlâ PowerPoint sunumlarının kutsal olduğuna inanır. Erkek öğrenci “hocam bu sorunun mantığı yok” derken, kadın öğrenci “hocam ama bu soru öğrencinin duygusal zekâsını ölçmüyor ki” der.
Ve sonuç?
İkisi de 50 alır. Sistem kazandı.
---
2. Standartlaşma: Herkes Aynı Ayakkabıyı Giysin, Ayağı Uyan Uysun
Eğitimde standartlaşma, tıpkı 42 numara ayakkabıyı herkese giydirmeye benzer. Kiminin ayağına tam olur, kimine bol gelir, kimine de yara yapar.
Ama sistem şöyle der:
> “Önemli olan herkesin aynı ayakkabıyı giymesi, rahat edip etmediği bizi ilgilendirmez.”
Yani, öğrencinin yeteneği, ilgisi, hayali değil; ölçme-değerlendirme formu önemlidir.
Bazı çocuklar Mozart olurdu, ama müzik dersinde “do-re-mi” ezberletildiği için matematikten 80 alıp “iyi öğrenci” etiketiyle mezun olurlar.
Kim bilir, belki Einstein da bizim sistemde olsaydı, “sorulara kendi mantığınla değil, bizim mantığımızla yaklaş” denirdi.
---
3. Erkeklerin Eğitimdeki Yaklaşımı: “B Planım Var, Hatta C Planım da Var”
Erkek öğrenci, sistemin hatalarını stratejik çözümlerle aşmaya çalışır.
- “Hocam ezberlemeden 70 almanın yolları”
- “Kopya çekmeden kopya çekme teknikleri”
- “Son geceyle başarıya giden 5 adım”
Erkek zekâsı burada bir mühendislik şaheseri sergiler.
Ama sonra kadın öğrenciler gelir ve der ki:
> “Senin stratejilerin yüzünden hoca bütün sınıfa açık kitap sınavı yaptı.”
Ve erkek öğrenci şöyle der:
> “Olsun, en azından sistemi geliştirdik.”
---
4. Kadınların Eğitimdeki Yaklaşımı: “Hocam Biz Bu Sistemi Konuşarak Çözebiliriz”
Kadın öğrenciler, duygusal zekânın gücüyle yaklaşır olaya.
Bir sınav kötü geçer, hemen sınıf WhatsApp grubunda terapi seansı başlar:
> “Kızlar, tamam düşük aldık ama önemli olan not değil, kendimizi nasıl hissettiğimiz!”
Bu yaklaşım o kadar güçlüdür ki, bazen öğretmen bile etkilenir:
> “Aslında sınav notu düşük ama özgüveni yüksek, +10 verelim.”
Kadınların bu empatik tavrı, eğitimde standartlaşmayı yumuşatır. Çünkü onlar bilir: Herkes aynı şekilde öğrenmez. Kimi duyarak, kimi konuşarak, kimi hissederek öğrenir.
Ama sistem bunu ölçemez, çünkü ölçme-değerlendirme formunda “hissedebilme puanı” yoktur.
---
5. Eğitimde Standartlaşma = Ruhsal Klonlama Deneyi
Standartlaşma, ruhsal anlamda bir klonlama operasyonudur.
Düşünsenize, sınıfta 30 öğrenci var ama herkes aynı cümleyle cevap veriyor.
Bir öğretmen için rüya gibi — ama insanlık için kabus.
Herkes aynı düşünürse kim espri yapacak, kim “hocam ama bence...” diye itiraz edecek?
Bir gün belki şu olur:
Yapay zekâ bile der ki, “ben bile bu kadar standart çalışmıyorum hocam.”
O zaman anlayacağız ki, yaratıcılık sadece sanat dersinde değil, matematikte bile gereklidir. Çünkü bazen bir problem, sadece formülle değil, mizahla çözülür.
---
6. Forumdaşlara Soru: Peki Sizce Çözüm Ne?
Şimdi sizlere soruyorum sevgili forumdaşlar:
Eğitimde standartlaşma şart mı?
Yoksa biraz “kendine özgü olma” hakkımızı geri mi almalıyız?
Belki de şöyle bir sistem olmalı:
- Kimi sınava proje ile girsin,
- Kimi şarkı yapsın,
- Kimi mizahi yazı yazsın (benim gibi
),- Kimi de algoritma yazsın.
Sonra hepsi aynı diploma alsın. Çünkü sonunda hayatta da herkes farklı yollarla aynı yere varmaya çalışmıyor mu?
---
7. Sonuç: Aynı Sorudan Farklı Cevaplar, Farklı İnsanlardan Aynı Gülüşler
Eğitimde standartlaşma, “herkes eşit olsun” diye başlamış olabilir ama sonuçta hepimizi “aynı” yapmaya çalışıyor.
Oysa eşitlik, aynı olmak değil; farklı olma hakkına sahip olmaktır.
Erkeklerin stratejik zekâsı, kadınların empatik sezgisi birleştiğinde; belki o zaman “gerçek eğitim” başlar.
Yani bir yanda sistemin robotlaşmış ciddiyeti, diğer yanda öğrencinin kahkaha atan özgünlüğü…
İşte o zaman “standartlaşma” değil, “denge” olur.
---
Haydi forumdaşlar, şimdi top sizde!
Sizce standartlaşma bizi kurtarır mı, yoksa ruhumuzu mu formatlar?
Yorumlara yazın; erkekler strateji getirsin, kadınlar empati getirsin — belki birlikte yeni bir eğitim modeli yazarız.